OLYMPUS DIGITAL CAMERA
Vetter Kirchhoff gung mit sien Gedanken, de heel wo anners weern, an Rademokergang vörbi ; overs dat weer man sien Geist, na to-minnst bleev sien Blick an Hummel-Brunnen hangen.
„ Is jo man een scheun Ding“, dach he so bi sik, fleug so sutje över’n Grootneemarkt, wull grood an Michel vörbi, dor süht he de Zitronenjette vör sien Ogen.
„Verdammig noch mol, de hett ok een Denkmool, grummelt he vör sik hen.
As he bi’n Michel ankomen weer,
keek he argerlich un trurig togliek.
He keek nich no links un nich no rechts.
„Wat is mit di loos ?“ snackt em de Michel an.
Is di een Luus över de Lebber lopen ?
Nich mol gröten deist du mi.
„ Schull ik nich an mi sülven twieveln,
froog Vetter Kirchhoff em“.
„Mi hebbt se in Hamborg vergeten, keen Brunnen, keen Denkmool.
Bün ik dat nich weert, dat ik in jümmer Gedächnis bliev ?
Heff ik mi nich jümmers düchtig Meuh geven all de Lüüd mit mien Spijöök lütt beten Freid to moken ?“
„De Minsche hebbt to veel üm de Ohren, du mutts wat moken,
dat se sik wedder op di besinnt, sünst vergeet se di.“ anter de Michel. „Du hest goot snacken“, seggt de Vetter. Di hebbt se nich nur een Kark boot, se sammeltok noch jümmers dorför, dat se erhollen blifft. Wobi, – jo du hest recht, ik warr wat moken , dat se sik op mi besinnt..
„Ik warr jüm op Dack stiegen!“
Man ehe dat de Michel noch wat seggen kunn, suust Vetter weg.
Nu weet nümms so nipp un nau wat he so in de Nacht dreven hett.
An tokomen Dag stunn in’t Blatt :
Hamburger Rathaus bröckelt : Polizei warnt vor Steinschlag
Dor warrt doch man nich Vetter Kirchhoff nich allwedder op Dag vun’t Roothuus rümspazeert sien ?
Margit Ricarda Rolf
